Ein af fréttum vikunnar snerist um áform Bandaríkjaforseta um að kaupa Grænland, önnur af fréttum vikunnar snerist um bráðnun Oksins (í gær var haldin minningarathöfn um hinn horfna jökul). Það eru ákveðin tengsl á milli þessara tveggja frétta. Um það vitnar umfjöllun Morgunblaðsins og fleiri fjölmiðla um áhuga Trumps á Norðurskautinu:
„Trump er búinn að sleppa andanum úr flöskunni … Grænland er einfaldlega of mikilvægur hluti norðurheimskautsins til að fá að halda sinni núverandi stöðu sem náttúruverndarsvæði með tæplega 60.000 íbúa sem ekki geta varið sig sjálfir. … Mikilvægi landfræðilegrar legu Grænlands hafi líka færst í vöxt með bráðnun hafíssins á norðurheimskauti og opnun nýrrar siglingaleiðar sem bæði Rússar og Kínverjar séu mjög áhugasamir um.“
Við þetta má bæta að bráðnun Grænlandsjökuls og hafíssins umhverfis landið er að skapa ný tækifæri til olíuvinnslu. Að mati sumra jarðfræðinga sitja Grænlendingar á stærstu ósnertu olíubirgðum heimsins nú um stundir. Fyrir þremur árum setti Journeyman Pictures saman stutta heimildamynd þar sem áhrifum þessarar bráðnunar er lýst, þar á meðal þeirri kaldhæðni sem felst í því að undir ísnum leynast líklega gríðarlegar birgðir af eldsneytinu sem hefur haft hve mest áhrif á loftslag á jörðinni síðustu misseri.
Það lítur, með öðrum orðum, út fyrir að þarna sé háskalegt Pandórubox að opnast og því engin furða að Bandaríkjaforseti sé með auga á því.
Spor í rétta átt 